Czy oddajemy dzieciom zbyt wiele władzy — i potem tego żałujemy?
Chcieliśmy wychowywać inaczej niż nasze pokolenie — z empatią, z szacunkiem, bez krzyku. Ale czy przypadkiem nie zatraciliśmy się w próbach bycia idealnymi?
Współczesne rodzicielstwo bywa paradoksem: z jednej strony dążymy do bliskości, z drugiej boimy się reakcji dzieci — ich łez, złości, utraty kontaktu. Często unikamy mówienia „nie” z obawy, że zranimy albo że przestaniemy być lubiani. Tylko że dziecko potrzebuje nie tylko miłości, ale też dorosłego, który go nie przestraszy — przewodnika, nie kolegę do negocjacji.
Dlaczego granice są ważne?
- Dzieci czują się bezpiecznie, gdy wiedzą, że ktoś za nimi stoi i jest stałą opoką — nawet jeśli czasem stawiamy granice.
- Empatia bez struktury może prowadzić do chaosu — ważne, by uczucia dziecka były słyszane, ale też by zasady istniały.
- Bojąc się, by nie zranić, często oddajemy dziecku decyzje, których jeszcze nie powinno przyjmować — a to nas obciąża, prowadzi do poczucia winy i frustracji.
Nowa odwaga rodziców
Nie chodzi o powrót do autorytaryzmu i kar — chodzi o odwagę bycia dorosłym. O odwagę powiedzenia „nie”, nawet jeśli spotka się z niezadowoleniem. O odwagę bycia autentycznym, z błędami, ale stabilnym.
Dziecko potrzebuje dorosłego, który czuwa, który wie, kiedy powiedzieć „rozumiem” i kiedy powiedzieć „stop”. Potrzebuje granic, ponieważ to one nadają ramę bezpieczeństwa.